Joey DeFrancesco ( 1971) heeft inmiddels een grote faam opgebouwd als jazz organist en er mede voor gezorgd dat het instrument weer helemaal terug is in de jazz. Zijn vader “Papa”John DeFrancesco was ook een bekende organist, Joey speelde al op 5-jarige leeftijd noot voor noot het oeuvre van Jimmy Smith na. Toen hij 10 jaar was speelde hij in een band met Hank Mobley en Philly Joe Jones die openden voor o.a. Wynton Marsalis en B.B.King. Inmiddels heeft hij meer dan 30 albums op zijn naam staan waaronder samenwerkingen met Jimmy Smith, Ray Charles en Miles Davis met wie hij ook op tournee ging en die hem inspireerde om ook de trompet ter hand te nemen. Zijn naam is nu ook doorgedrongen in de wereld van de rock sinds hij en zijn band op “You’re driving me crazy”en vooral “The Prophet speaks” de narrige Ierse bard Van Morrison wakker weet te schudden uit een reeks lethargische albums . Van die groep is op dit album alleen Troy Roberts (sopraan- en tenorsax, ak. bas) over, Sammy Figuera is aanwezig op percussie, Joey natuurlijk op orgel, piano en trompet en dan nog twee grootheden, Billy Hart op drums en Pharaoh Sanders op tenorsax en ook vocaal aanwezig.
Alle nummers zijn geschreven door Joey DeFrancesco, behalve het bekende ” The creator has a master plan’” van Pharaoh Sanders en zanger Leon Thomas. Joey is allang ver verwijderd van de periode dat hij in het voetspoor trad van voorbeelden als Brother Jack McDuff en Groove Holmes en pure tenor-orgel jazz maakte.Zijn muziek is geëvolueerd wat al eerder duidelijk werd op zijn vorige album voor Mack Avenue “Project Freedom” en nu helemaal met de aanwezigheid van het icoon van de “New Jazz” Pharaoh Sanders. Behalve de Hammond B3 heeft Joey hier ook de beschikking over allerlei elektronische gadgets die veel mogelijkheden toevoegen aan het geluidsbeeld van de muziek.
De composities van Joey DeFrancesco staan als een huis, het zouden jazz standards kunnen zijn en misschien worden ze dat ooit in de toekomst. Het geluidsbeeld van de muziek sluit helemaal aan bij de latere muziek van John Coltrane, hetgeen ook tot uiting komt in de titels als “Inner Being”, Vibrations in Blue”, “It swung wide open” en “In the key of the universe” en natuurlijk ook door de aanwezigheid van Pharaoh Sanders, die hier ouderwets op dreef is en dat in tegenspraak tot vaak nogal negatieve verhalen over zijn optredens op festivals. Door het aardse geluid van Joey’s Hammond is er hier absoluut geen sprake van enigerlei zweverigheid, hetgeen mijn opmerking over de latere Coltrane weer op losse schroeven zet, tja wisselende muziekstukken zorgen soms ook voor compleet verschillende indrukken. Maar om een lang verhaal nog enigszins kort te houden, de fervente Hammond liefhebbers en de fans van de Coltrane/Sanders periode komen beiden aan hun trekken. De muziek staat als een huis en hoort wat dat betreft in iedere platen/cd kast thuis.
.png)
